geceyi bitiremedim. sözüm seyrek, epey de bir es veriyorum işte... gece uzasın yeter ki... ben gerekirse susarım, birkaç asır dayanırım susmaya... sonra kabirdekilerin isimlerini tek tek saymaya başlarım, birkaç asır alır muhtemelen. Bütün kelimeleri saymaya gelir sıra, a'dan başlarım. Nefesim yeterse e'de ara verir, ikinci nefesin sonunda i'ye ulaşırım. Çok mu çocukça, fazla mı iyimser... peki, i'den sonra birkaç asırlık bir ara veririm. O sırada evi toplar, camları siler, yazılarımı yazarım (yazarken sadece kabirdekilerin isimlerini ve a-i arasındaki haflerle başlayan kelimeleri kullanmaya özen gösteririm). Mesaimi başlattığımda üçüncü nefesimi alır kaptırıveririm kendimi... Dikkatlice ve yavaş yavaş sayarım kelimeleri... Unutulmuş bütün dillerin iyi-kötü, gösterişsiz-ağdalı, basit-bileşik bütün kelimelerini... Bittiğinde hepsi derin bir oh çekerim... sıra, bir hata ihtimaline karşın söylediğim herşeyi dinlemeye gelir... başımın arkasına rahat bir yastık, gözlerimi kapar dinlemeye koyulurum... güneşler doğar, güneşler batar... Yıldızlar doğar, yıldızlar ölür... Canlar, ah canlar gelir gider...