...ama bilmek yetmemiş. Vay be! Zalim dünya kendisini sevmemem için ince hesaplara girmiş. Sevdiğinden uzaklaştırma konusunda özel yetenek sahibi, taş topraktan fazlası, bizim anlayamadığımız zekasıyla ince örücü, gümüş mutlulukları örtücü, pek bir sevgili labirentimiz... Kaybolduğumuz, taptığımız, umarsız kahkalarla çınlattığımız, sesi yankılayıp kulak zarlarımıza yapıştıran, ne demişsek onu işittiren, ak saçlarından her daim genç kara pirelerin çıktığı çukurların prensesi! Seni öpmeyeceğim, seni öpmeyeceğim, seni öpmeyeceğim...
..........................
.........................
...........................
öpmeyip de ne mi yapacağım! Kaçacağım senden, korktuğumdan değil, başa çıkamayacağım için.. gideceğim, içinde dolaşıyor olmama rağmen beni bulamayacaksın. Ne zaman bir zayıf karnını bulsam hançerimi saplayacağım ve orada bırakacağım. Acıyla inleyeceksin, seni öpenler bile yatıştıramayacak öfkeni. Hançerlerimin kabzalarında sana notlar bırakacağım. Kaçan adamın meydan okuması olacak bunlar. Aşıkların, belalıların peşime düşecek, pirelerinin parazitliği eşliğinde. Ağır, sarsak ve topal... ben kuş gibi uçacağım, nasipse kelebek olacağım, gözyaşları içinde uçan bir kelebek! Anlıyorum artık, hislerimi yok edememişsiniz. Hala duyumsayabiliyorum gözyaşları içinde bir kelebek olarak uçabildiğimi, demek ki uçuyorum. Biliyorum dağları, bulutun yükseğini, ağaç kökünün suyunu çekerken duyduğu sevinci. Uçarken kelebek, bir sağanak yağacak ki, evlere şenlik! İnşallah...